Bir akademisyen, mesleği uğruna geride bıraktığı ailesinden yoksun geçen yılları için pişmanlık duyar. Ülkesinin ve Avrupa{u2019}nın en iyi aktörlerinden Sir Ian McKellen, Gandalf ya da Magneto{u2019}dan çok daha karmaşık karakterleri de ne kadar iyi oynadığını Carl Bessai{u2019}nin 2003 yapımı filmi Emile ile hatırlatıyor. Filme adını veren karakter, 40 yıl kadar önce ülkesi Kanada{u2019}yı ve çiftçi ailesini geride bırakarak İngiltere{u2019}ye gelmiş ve üniversitede akademisyen olarak kendine bir hayat kurmuş. Papyon kravatı ve mahçup tebessümüyle, Emile örnek bir İngiliz bekârı. Ancak bir Kanada üniversitesinin ona verdiği Yaşam Boyu Başarı Ödülü{u2019}nü almak için geri döndüğünde eski anıların seli altında kalıyor. Ailesinden çok az kişi kalmış. Sadece yeğeni Nadia (Deborah Kara Unger) ile onun 10 yaşındaki kızı Maria (Theo Crane). Nadia onu evinde misafir etmekten hoşnut görünüyor ama zamanın şifa olamayacağı birtakım kırgınlıklar ve keder de söz konusu. Yazar/yönetmen Bessai geçmişi sarımsı geri dönüşlerle önümüze serdiğinde, Emile{u2019}in niye pişmanlık duyduğunu da anlıyoruz. Etkin biçimde anlatılmış hikâyenin kahramanında, McKellen, kaçan fırsatlar ve utanma duygusu altında ezilmiş bir adamı sunuyor.

Emile is an aging professor who makes a journey from his home in England to receive an honourary degree on Canada's west coast, although his real purpose is to reconnect with his only living relative his niece Nadia. Two worlds colide as Emile deals with the guilt of his past, bringing him out of his present circumstances and into the world of memory and imagination and struggles to connect with his estranged niece and her rather reluctant ten year old daughter Maria.